Zou ik? Het kriebelt wel om zo heel eventjes een beetje tijd voor mezelf te nemen en te genieten van een kleine wandeling. De wind nodigt uit, en als ik nu vertrek ben ik toch een kwartier te vroeg op mijn afspraak.
Wat doet het deugd, de wind door mijn haren die alle zorgen met zich mee lijkt te nemen. Eventjes is er niets anders dan ik en de wind. En ik geniet.
Al die kale bomen lijken wel te dansen in de wind. Geen sprake van zachtjes wiegen, ze gaan voluit van links naar rechts en van voor naar achter. Terwijl de wind door hun takken zorgt voor de bijhorende muziek.
Boven hen haasten de wolken zich voorbij. Zij hebben geen tijd om te genieten van het schouwspel onder hen, ze worden voortgestuwd. Onderweg af en toe een streepje blauw ontblootend.
Onder hen vliegen de elzenproppen in het rond. Eentje weet precies mijn neus te vinden. Maar ik geniet teveel om het erg te vinden.
En tussen al dat geweld een fragiel boompje dat heel voorzichtig zijn eerste bloesems aan de wereld toont. Beschermd door de omringende grote struiken en bomen, amper geraakt door de wind.
En ik geniet. Ik geniet van hoe alles er tegelijkertijd mag zijn, terwijl de wind alle zorgen over morgen met zich meeneemt.
Het dansen, het opgejaagd zijn, de chaos, het beschermen en het kwetsbaar zijn. Precies zoals het leven.
Helemaal opgefrist kom ik terug aan mijn auto om vol energie te vertrekken naar mijn afspraak. Blij dat ik mijn gevoel volgde!